Swing 30 Years Anniversary (dag 1 - vrijdag) Wespelaar vrijdag 18 augustus 2017 reporter: Marcel photo credits: Freddie info artist: D-Tale (B) - Jimmy Burns (US) - Popa Chubby (US) info organisation: Swing © Rootsville 2017

Swing, een bluesfestival om “U” tegen te zeggen. Al jaren aan de top, met een geweldige programmatie, een fantastische locatie en na al die jaren nog steeds GRATIS. Inderdaad, een ongelooflijke prestatie in deze harde tijden. 2017 is ook het jaar waarbij de organisatie zo maar even 30 kaarsen mag uitblazen. Hip hip hoera dus, en doe er maar nog 30 jaar bij, zeker als het programma van dezelfde kwaliteit blijft.

Op de eerste dag drie bands en niet van de minsten. Er was heel veel volk komen opdagen voor deze eerste dag en we kregen net voor het eerste optreden een hevige, obligate, plensbui. Niet getreurd echter, kort en heveig maar daar kwam het zonnetje al terug te voorschijn.

Starten doen we met een band uit eigen land, namelijk D-Tale. Geen betere band  om deze 30 jarige feesteditie te openen. D-Tale bestaat uit Mario Pesic (zang/gitaar), Hammond-virtuoos Patrick Cuyvers, drummer Steve Wouters en de Nederlandse bassist Eric Wels. Deze oude rotten verdienden hun sporen bij o.a. Camden, Jim Cofey, Hideaway, Last Call, Little Hook,  Magic Frankie en Double Brown. Vier jaar geleden hielden ze D-Tale boven de doopvont en in 2015 werd hun aspiraties vastgelegd op hun gelauwerde debuutalbum ‘Come Out And Play’. 

We konden dus een spetterende show verachten met een explosie van muzikaal vuurwerk. Shame on me, maar het was pas de eerste keer voor mij dat ik de band live aan het werk zag. Wat ik zag en hoorde kon me bekoren , hoewel ik hier en daar hoorde dat de mannen al beter waren geweest. Voor mij echter , kon ik hun ding meer dan smaken, met nummers als ‘Refugee’, ‘Breathing Blues’, het funky-achtig ‘Money Talks’, samen met Big Dave aan aantal nummers waaronder ‘Guns In Pocket’ en de nodige covers zoals ‘Papa Was A Rolling Stone’ of de John Hiatt songs’ Feels Like Rain’ en ‘Tennessee Plate’. Kortom voor elk wat wils en een stevige opwarmer.

De 74-jarige Jimmy Burns mocht dan even later de fakkel overnemen. Jimmy werd geboren in Dublin, aan de Mississippi Delta. Hij bracht zijn eerste levensjaren door op de Hilliard Cotton Plantation, als jongste van elf kinderen. Hij leerde gitaar spelen, maar zijn muzikale opvoeding kreeg hij in het kerkkoor en hij was tegelijk gefascineerd door de bluesmuzikanten die overal te horen waren. Op 12 jarige leeftijd verhuisde hij met zijn familie naar Chicago. Toen na jaren de muziekmicrobe terug begon te kriebelen nam hij de muziekdraad terug op. Hij werd daar opgemerkt door Delmark Records en nam op 53-jarige leeftijd zijn debuutalbum :‘Leaving Here Walking’ op. 20 jaar later mogen we de man in levende lijve bewonderen op Swing.  Zijn delta roots, zijn door gospel gevormde stem en melodieus gitaarspel maken hem tot één van de meeste geliefde bluesveteranen uit de Windy City.

Jimmy werd bijgestaan door Xavier Pillzac op gitaar, Antoine Escalier op bas en Fabrice Bissouat aan de drums. We kregen een meer dan stevige portie old school Chicagoblues tussen de kiezen om “U” tegen te zeggen. ‘Hipshakin Mama’, ‘On The Road’, ‘Miss AnnaLou’, ‘Can’t Hold On LMuch Longer’ en alltime favourites als inderdaad, John Hiatt’s ‘Feels Like Rain’, ‘Missing With The Kid’ en obligate aflsuiter ‘Stand By Me’. Jimmy spelt nog als een jong veulen en wordt perfect bijgestaan door een heel stevige band. Het was heel aangenaam om eens real blues te mogen horen. Toppie mijn gedacht.

Afsluiten doen we op vrijdag met de uit New York afkomstige bluesrockgitarist/-zanger Popa Chubby . Een icoon van de bluesscene van de Big Apple. Al meer dan 25 jaar is hij een gevestigde waarde en zijn populariteit groeit nog steeds. Popa maakt zijn eigen unieke New York City Blues. Een stevige show vol gitaargeweld met regels maar soms ook met veel verrassingen. Ik ben een grote fan van zijn werk eerlijk gezegd, denk dat ik thuis geen enkele cd mankeer van hetgeen hij heeft uitgebracht maar live heeft hij mij nog nooit kunnen bekoren. Ietwat teveel Hendrix en wat te weinig Popa. Ik was dus benieuwd.

Popa wordt geruggensteund door Sam Bryant op drums en Andy Paladino aan de bas. Later op de avond zou blijken dat dit een meer dan stevige ritmesectie is. Popa ploft zijn imposante lijf op een stoel neer en schudt een duivels instrumentaal als intro, uit zijn mouw. De toon was gezet voor de rest van de set. Stevig baswerk en duivels tromgeroffel vervolledigen het geheel. ‘ Want Nobody’, Het steeds voorzien ‘Hey Joe’, tja daar waren we dan, ‘Stoop Down Baby’, een voor mij afschuwelijke versie van Robert Johnsons ‘Coe On In My Kitchen’ en het trage ‘Blues For Charlie’ waren een greep uit wat Popa losliet op de nog steeds massaal aanwezige liefhebbers. Er kwam ook wat sleet en eentonigheid aan te pas vond ik. Pas op, persoonlijke mening. Dit gezegd zijnde alvorens ik mij weer de bliksems van Israël over het hoofd krijg.

Tijd dus om rustig huiswaarts te keren, want het wordt een lang weekend. Eerste avond meer dan geslaagd zou ik zo zeggen, benieuwd naar wat nog komen zou.

more and larger pics on